Het Zuidereiland (deel 2)

Donderdag 16 februari 2017
Vanmorgen zijn we op tijd (inmiddels is onze ‘op tijd’ rond 9.00 geworden ;-)) vertrokken om de relatief korte (110 km), maar bochtige weg richting Milford Sound/Fiordland N.P. te rijden. Onderweg zijn we eerst gestopt bij de Eglinton Valley. Hier had je een mooi uitzicht over het grasland en de bergen met besneeuwde toppen. Daarna doorgereden naar the Mirror Lakes. De naam zegt het al: als er weinig tot geen wind staat is het water als een spiegel en weerspiegelt het de bergen. Dit was echt zó mooi; kunnen we weer aan ons hoogtepunten-lijst toevoegen! Nadat we hier zo’n half uurtje genoten hadden, tussen alle busladingen Aziaten (zoals een andere NL’er zei: het lijkt wel een plaag, ze zijn overal ;-)), zijn we weer ingestapt en verder gereden naar de Homertunnel. Dit is een 1219 meter lange tunnel, waarin geen strepen o.i.d. op het wegdek staan, waarin 2 richtingsverkeer is (geregeld d.m.v. stoplichten) en die een afdaling van 10% heeft. Na een klein half uurtje kwamen we aan in Milford Sound, waar we een 6 uur durende kayak trip (Afternoon Delight Kayak Tour) geregeld hadden.
Na ingecheckt te hebben, de safetybriefing gehad hadden (inclusief aankleding met life jacket e.d.) en ons warm aangekleed hadden (met mooie gestreepte thermoleggings en shirts ;-)), zijn we met een watertaxi naar het einde van de Sound gevaren: de Tasman Sea. Ondanks alle voorzorgsmaatregelen was Annemieke van dit ritje al behoorlijk zeeziek… :-( Op dat moment was de keus niet gemakkelijk, maar wel verstandig: met de boot terug naar Deep Water Basin (waar vandaan we ook vertrokken waren) en bijkomen met vaste grond onder de voeten. Achteraf een hele goede keuze geweest; de golven en de deining waren best aardig en de kans op ‘threwing up’ was behoorlijk richting de 100% gestegen… Op de terugweg heeft ze nog wel een private tour gehad van de guide; onder een supermooie, 153 meter hoge, waterval doorgevaren, waar een 3 dubbele regenboog te zien was! En daarna hebben ze nog aan hun armen aan het dak van het bootje gehangen (moeilijk uit te leggen) om een andere 743 meter hoge waterval te zien. Stèfanie heeft al dit moois vanuit de kayak gezien (en gevoeld (terwijl ze onder de waterval voeren was ze vergeten haar jas dicht te doen):-P) en heeft haar workout voor vandaag gehad, door bijna 4 uur te peddelen. Onderweg hebben ze nog een stukje gezeild d.m.v. de peddel in de lucht te houden. Door de wind werden ze zo verder terug de Sound in geblazen.
Gelukkig hebben we allebei van al dit moois kunnen genieten, hetzij allebei op andere manier. Alle rotswanden, watervallen, besneeuwde bergtoppen, mooie uitzichten en het heerlijke weer (strakblauwe lucht, zonnetje en 20-24 graden) hebben dit tot één van de mooiste dagen tot nu toe in Nieuw Zeeland gemaakt!! :-D
’s Avonds hebben we genoten van heerlijke pannenkoeken. Na een overheerlijke douche zijn we lekker gaan slapen. Genoeg moois om over te dromen vannacht…!

Vrijdag 17 februari 2017
Vanmorgen hebben we nog een Scenic Cruise door Milford Sound gemaakt. We zijn vandaag weer langs alle dingen gevaren die we gister ook hebben gezien. Aangezien alles hier zo mooi is, is het absoluut geen straf om dit nog een keer te zien! :-) Rond een uur of 11.00 zijn we in de auto gestapt om de hele weg naar Te Anau weer terug te rijden en daarna nog door naar Queenstown. Onderweg zijn we nog gestopt bij ‘The Chasm’; dit is ook weer één van de mooie watervallen die we gezien hebben. Uiteraard zijn we nog gestopt bij een aantal mooi uitzichtpunten, o.a. Lake Wakatipu. Aan dit meer staat ook ons hostel, geen vervelend uitzicht dus weer ;-) Aan het einde van de middag zijn we nog even de stad in gegaan om boodschappen te doen en wat souvenirswinkeltjes af te gaan. Het is geen groot centrum, maar wel erg gezellig met terrasjes op een ‘wharf’ enz. Morgenmiddag maar eens nader verkennen. Nu snel slapen, voordat we morgenochtend eerst iets anders spectaculairs gaan doen…! :-P

Zaterdag 18 februari 2017
Na (zowaar) een warme nacht, ging om 7.30 de wekker. Klaar voor vandaag, met gezonde spanning stonden we op om de Nevis Swing (in Queenstown) te doen vandaag. Dit is de grootste en hoogste schommel ter wereld. Na ingecheckt te hebben en gewogen te zijn (belangrijk voor de verdeling van de schommel), zijn we met een busje de bergen ingereden. Via een 70 meter lange voetbrug zijn we naar het platform gelopen vanwaar het allemaal begon. Het platform hangt dus ook al boven het ‘ravijn’… We hebben eerst even gekeken hoe onze voorgangers het vonden…veel gegil en knikkende knieën… ;-) Daarna zijn we in ons harnas gehesen en met veel touwen en kabels gezekerd. We mochten nog kiezen of we vooruit of achteruit wilden; nou, definitely forward!! :-P Na een paar keer gelachen te hebben naar de camera, moesten we gaan zitten en over de rand stappen. Daar hingen we dan… 3, 2, 1: ACTION! We maakten een vrije val van 70 meter; je hing bijna verticaal en met je gezicht dus recht naar beneden. Annemieke gilde zo hard, dat ze de halve dag een schorre keel hard. Stèfanie wilde ook wel gillen, maar kreeg er geen geluid uit door de wind…! Dit was het engste stuk, daarna konden we echt super genieten! Vanaf het platform tot aan het ‘eindpunt’ van de swing is het 300 meter. In totaal is het touw 120 meter lang, zodat we 40 meter boven de rivier schommelden. We hebben uiteindelijk echt zo gelachen toen we eenmaal heen en weer schommelden! Het was echt gaaf en genieten met een grote G! En we vinden onszelf toch wel een beetje stoer dat we dit gedaan hebben! :-D
Nadat we rond lunchtijd terug waren hebben we ons eerst maar eens verkleed: korte broek en topje aan. Deze kleding met het bijbehorende weer bevalt ons wel! We hebben heerlijk geluncht op de rooftop van een tapas-toko! Daarna nog een ijsje gegeten in het parkje aan de haven! Vergelijk het met een zonnige dag in het Kralingse bos of Vondelpark, waar iedereen lekker in het grasveld zit te picknicken, live muziek op de achtergrond. Heerlijk!! We wilden eigenlijk niet weg, maar voor onze volgende bestemming moesten we toch nog 1,5 uur rijden. Op naar Wanaka.
Het was even zoeken naar ons hostel, gedeelte van de stad was afgesloten vanwege een triatlon en de TomTom was deze keer niet helemaal juist… Nadat we de keuken hadden gezien, besloten we dat we vanavond maar buitenshuis moesten eten ;-) Super klein voor zo’n groot hostel en niet helemaal fris… Onderweg naar een eettentje dook Annemieke het zoveelste souvenirs winkeltje in, op zoek naar tegeltjes die ze 5 dagen geleden ergens had gezien, maar toen niet gekocht had en waar ze dus al dagen spijt van heeft! Uiteindelijk niet DE tegeltjes gevonden, maar zeker een goede en andere leuke vervanger. Kunnen we ook weer van ons lijstje met dagelijkse bezigheden schrappen ;-) Wat daar ook op staat is boodschappen doen. We moesten vandaag onze ‘survival package’ voor morgen kopen, er staat een hike van 6-8 uur op de planning dus belangrijk om genoeg in te slaan!
Daarna terug naar het hostel, onze roommate voorzien van een ‘lift’ voor morgen (gaat dezelfde hike doen als ons), gedouched en lekker gaan slapen!

Zondag 19 februari 2017
Vandaag was de dag van Roys Peak; een hike van 16 km die een hoogte van 1578 meter overbrugt. Om 6.30 ging de wekker, zodat we vroeg konden beginnen voordat het echt warm zou worden. Om 8.00 zaten we in de auto en om 8.25 hadden we de eerste stappen gezet. Na een half uur lopen hadden we het al gehad, wat een stijl stuk om naar boven te lopen zeg! :-( Als dit de hele route zo door zou gaan… We hebben de moed niet laten zakken en zijn stukje voor stukje omhoog gelopen via alle slingerende paadjes, ondertussen genietend van het mooie uitzicht over Lake Wanaka en alle mountains daar omheen. Na driekwart van de tocht omhoog had Annemieke er genoeg van, lichamelijk en mentaal leeg… Hoe graag ze ook de tocht naar de top wilde maken, het ging gewoon niet meer. Stèfanie is doorgelopen naar de top, bikkel!! Na 5 kwartier was ze weer terug op de plaats waar Annemieke zat te wachten (heerlijk in het zonnetje en ook genietend van het prachtige uitzicht). Inmiddels was het aardig bewolkt geworden, terwijl we met volle zon begonnen waren. Koud was het echter helemaal niet! Na wat te hebben gegeten, zijn we aan de afdaling begonnen. Die ging aanmerkelijk sneller dan het stijgen, alhoewel onze knieën en enkels het wel te verduren hebben gekregen en onze voeten flink brandden… Uiteindelijk stonden we na 6,5 uur weer beneden bij de auto! Stèfanie super trots dat ze de top bereikt heeft en Annemieke uiteindelijk toch ook wel heel trots op hoever ze is gekomen! We did it! :-D
Eenmaal terug in het hostel bergschoenen uit en linearecta door naar de douche! Deze was echt heel erg welkom. Daarna nog wat geïnternet en verder lekker niks gedaan! Onze voetjes hebben het momenteel zwaar, maar dat mag ook. Zijn benieuwd hoe het morgen is als we opstaan…

Maandag 20 februari 2017
Vanmorgen viel het opstaan niet mee, wederom een wekker die om 6.30 ging (om weer op tijd op de volgende bestemming te zijn) en de spierpijn was alom aanwezig… Kuiten, heupen, knieën, voeten…alles deed pijn… Leuk, zo’n hike doen :-P Vandaag op naar onze op één na laatste bestemming van Nieuw Zeeland. Via de Fantall Falls, Haast Pass en de Thundercreek Falls hebben we onze 4 uur durende autorit naar de Franz Josef Glacier doorstaan. Onderweg wederom genoten van de mooie uitzichten! Aangekomen in Franz Josef hebben we eerst maar wat geluncht en daarna ingecheckt in ons hostel, aangezien dit pas om 14.00 open was. Vervolgens op pad om ons te melden voor het quad rijden, onze laatste activiteit van onze reis. Jawel, deze 2 stoere dames hebben 1,5 uur lang rondgescheurd op een quad! Na een korte introductie hoe zo’n ding eigenlijk werkt en wat oefenen met bochtenwerk, heuveltje op en af, gingen we op pad. Annemieke eerst achter het stuur en Stèfanie als ‘passagier’ achterop. Het moeilijkste was het gelijkmatig gas geven met je duim (net zoals bij een jetski) en de bochten goed inschatten. Via het regenwoud en wat modderige paadjes, kwamen we uit bij de rivierbedding waar het smeltwater van de Franz Josef Glacier in terecht komt. We zijn regelmatig flink door het water gereden en over flink hobbelige stukken gegaan. We hadden de grootste lol! Halverwege mochten we wisselen van chauffeur, maar Stèfanie vond het wel best achterop en Annemieke zat ook goed achter het stuur, dus we hebben het zo gehouden! Op de terugweg zijn we door flinke modderpoelen (waterig) en door echte baggerstukken van zo’n 40cm diep gereden. Hup, 4WD aan en gaan!! We hebben echt zó genoten deze middag, het was echt supergaaf om te doen!
Aan het einde hadden we nog niet zoveel van de glacier zelf gezien, dus besloten om toch maar even naar de parkeerplaats te rijden en een korte wandeling van 40 minuten te doen, goed voor onze spierpijn ;-) We hebben iets meer van de glacier gezien, maar door de bewolking die inmiddels was komen opzetten was het meeste van het uitzicht al weg. Later begon het zelfs te regenen. Erg jammer…maar ja, we hebben ons best gedaan!
’s Avonds hebben we ons diner gemaakt, bestaande uit eten wat we eerder verzameld hadden uit diverse ‘free food boxen’ in de hostels. Toch wel handig ;-) Daarna nog genoten van een soepje van het huis, elke avond vanaf 20.00 is er gratis soep! Vervolgens de foto’s van onze laatste blog vast geüpload, aangezien we nu snel internet hadden, en daarna snel gaan slapen!

Dinsdag 21 februari 2017
Met gemengde gevoelens werden we vanmorgen wakker. Alhoewel dit niet onze écht laatste dag is van onze reis, die is morgen als we terugvliegen, voelt het wel zo. Voor het laatst zo lang in de auto, voor het laatst genieten van de mooie omgeving van Nieuw Zeeland, voor het laatst verkassen naar weer een ander hostel, voor het laatst de weg vinden met de TomTom, enz… Zo veel dingen voor het laatst… Maar eerst even over vandaag!
Vanmorgen hebben we van de gelegenheid gebruik gemaakt om echt pas om 10.00 uit te checken en dus wat langer te slapen. Wat was dat heerlijk zeg! :-) Daarna in de auto gestapt om naar onze laatste bestemming te rijden: Christchurch. We hebben het eerste stuk via de westkust getoerd en daarna zijn we ‘rechtsaf’ gegaan; via Arthur’s Pass N.P. (en de vele kronkelende bergweggetjes) naar de andere kant van het Zuidereiland. Onderweg zijn we een paar keer gestopt om te genieten van de mooie omgeving en om te lunchen. Zo’n 100 km voor het einde waren er wederom wegwerkzaamheden; in de laatste 8 weken hebben we nog nooit zo vaak gestopt, omdat er aan de weg gewerkt werd. Dan valt het in Nederland wel mee ;-) We moesten zo’n 3 km over nieuw asfalt rijden. Op zich niet zo erg, ware het niet dat ze dat hier doen d.m.v. nieuw asfalt met een flinke berg stenen erop… Tijdens de eerste meters kregen we een opspattende steen van een tegemoetkomende vrachtwagen op de voorruit, met een ster in de ruit als gevolg. Niet door en door en dus prima mee te rijden. Vervolgens begon de auto een heel raar geluid te maken, iets waar we ons meer zorgen over maakten Het leek net of er iets aanliep en er ergens een steentje tussen zat. Aangezien we in de middle of nowhere zaten en geen bereik hadden met onze telefoon… :-| Toch maar even gestopt langs de weg en als 2 ‘echte automonteurs’ onder de motorkap gekeken en onder de auto. Echter niets te vinden… Vreemd! Besloten om toch maar verder te rijden, we moeten toch ergens heen en hier bereiken we ook niks. Wonderbaarlijk was het geluid verdwenen, hebben we het niet meer gehoord en hebben we geen idee waardoor het kwam…. Maar prima, de auto reed weer als een zonnetje en 6 uur na vertrek zijn we heelhuids aangekomen in ons hostel. Na ingecheckt te hebben bij onze Nederlandse gastvrouw, hebben we de auto maar eens opgeruimd. Was wel weer nodig ;-) Daarna zijn we de stad ingegaan om nog even te genieten van de laatste zonnestralen in Oceanië. Na een eerste wijntje zijn we vervolgens beland bij het volgende restaurant om daar, onder het genot van een pizza en een volgend lekker wijntje, onze vakantie in stijl af te sluiten!

Bijna 5000 km gereden, in 16 verschillende hostels geslapen, 8 excursies verder, verschillende wandelingen gelopen, heel veel powernapjes gedaan… Ook aan onze reis door Nieuw Zeeland komt een einde helaas. Je kan het land niet vergelijken met Australië, het is heel anders maar heeft absoluut ook zijn charmes en ook hiervan zijn we gaan houden.
Morgen is echt onze laatste dag, dan vliegen we van Christchurch naar Singapore en 6 uur later daar vandaan door naar Amsterdam, waar we dan in de vroege ochtend van donderdag 23 februari aan hopen te komen!

Van oost naar west, van noord naar zuid, van drukke stad tot aan de outback, van grote wilde beesten tot kleine vogeltjes, van erg koud en regen tot aan volle zon en verbranden, van snorkelen op de bodem van de zee tot aan schommelen hoog in de bergen, van strand tot aan gletsjers, van hoge bergen tot diepe kloven… En nog zoveel meer!!! We hebben zoveel mooie dingen gedaan de afgelopen 8 weken, niet te geloven dat we dit allemaal hebben kunnen en mogen doen als we erop terug kijken!
We hebben 8 drukke, volle weken gehad, maar we hadden er geen minuut van willen missen! We zouden het zo weer over doen als het kon…. En dan ook nog heel veel andere dingen, waarvan we nu de ideeën hebben opgedaan ;-)

We willen jullie bedanken dat jullie keer op keer weer al onze verhalen hebben gelezen en voor al jullie lieve, mooie, grappige reacties op onze blog en alle overige berichtjes, appjes, mailtjes, enz. die we keer op keer kregen. Heel erg leuk, bedankt! :-)

Adios!